LamiaRun

«Το ΆΘΛΟΝ της ΣΠΑΡΤΗΣ» 

«Οδός Φειδιππίδου»…,  οι αθλητές έχουν ξεκινήσει να τρέχουν στη διαδρομή θρύλο που οδηγεί στη Σπάρτη. Μια ιερή πορεία όπου ο ανταγωνισμός βρίσκεται στο ποιος θα μπορέσει να ξεπεράσει τον εαυτό του και να τερματίσει τον αγώνα και όχι στο ποιος θα φτάσει πρώτος στο τερματισμό.

Ως συνοδός αθλητή βρέθηκα πάνω στην ιερή αυτή πορεία όπου  αθλητές –  διοργανωτές και  εθελοντές καταθέτουν τα πιο αγνά συναισθήματα τους αυτές τις τριάντα έξι ατελείωτες  ώρες. Ώρες όπου το μεγαλείο του ανθρώπου συνυπάρχει με τη φύση. Ένας πλουραλισμός  χρωμάτων και ανθρώπων από τόσες  διαφορετικές χώρες και κουλτούρες που σου δίνουν την αίσθηση  ότι η διαδρομή πραγματικά ανήκει στην ιστορία της ανθρωπότητας και όχι σε μια συγκεκριμένη χώρα. Ένα πνεύμα σεβασμού κυριαρχεί γι αυτή την πολύ μεγάλη και δύσκολη προσπάθεια σε όλους τους παρευρισκόμενους.    

Οι ώρες περνάνε και «ταξιδεύοντας» βήμα βήμα  με τους αθλητές αρχίζεις να βιώνεις μαζί τους την αίσθηση ότι η προσπάθεια τους έχει και ένα κομμάτι από το δικό σου σώμα, βλέπεις τον πόνο, την αγωνία, το φόβο, τη χαρά να εναλλάσσονται συνέχεια. «Τρέχεις και εσύ μαζί τους» με την ψυχή σου, βοηθάς και παίρνεις δύναμη από την αποφασιστικότητα τους να μάχονται για να μπορέσουν να φτάσουν στη Σπάρτη, τον πολυπόθητο στόχο.

Φτάνουμε στο κομβικό σημείο, το ανυπέρβλητο αυτό «τοίχος», το «ΒΟΥΝΟ», μέσα στο σκοτάδι  βλέπεις φιγούρες να καταφθάνουν και αφουγκράζεσαι το πόνο την καταπόνησης, την επιρροή των παραισθήσεων και βοηθάς όσο μπορείς. Νιώθεις τη δύναμη της θέλησης και εισπράττεις  χαμόγελα που δεν διστάζουν να σου δώσουν και  είναι τόσο αυθόρμητα σαν των μικρών παιδιών που ανέμελα παίζουν.  

Τα χρονικά όρια πολύ στενά λόγω της κούρασης που είναι εμφανής πλέον στους αθλητές. Τα πόδια πλέον δεν μπορούν να τους οδηγήσουν πουθενά, μόνο η ψυχή τους.  Με σκυμμένο κεφάλι προχωρούν και βλέπεις πολλές φορές ότι το τρέξιμο δεν θυμίζει αυτό που φανταζόμαστε όλοι όταν αναφέρουμε τη λέξη ¨τρέξιμο¨ αλλά μια ιδιόμορφη αέναη κίνηση. Τα δάκρυα ρέουν και πλέον δεν ξέρεις  αν τελικά ο ιδρώτας ή τα δάκρυα είναι περισσότερα πάνω σε αυτή τη διαδρομή. Δάκρυα και χαμόγελα συνοδεύουν τους αθλητές σε αυτό το μοναχικό δρόμο.

Είμαστε στο διακοσιοστό χιλιόμετρο και τότε καταλαβαίνεις ότι «ξεκινάει το Σπάρταθλο», αθλητές στα όρια τους εγκαταλείπουν μέχρι και στο διακοσιοστό τριακοστό χιλιόμετρο. Πραγματικά ένας δρόμος σπαρμένος κορμιά*….ένας δρόμος πλημμυρισμένος από συναισθήματα που ξεχειλίζουν μαζί με τη βροχή. Μια βροχή συναισθημάτων και δεν ξέρεις πώς να αντιδράσεις, θέλεις να τρέξεις μαζί τους και  νιώθεις μουδιασμένος από το δέος.

Διακοσιοστό τεσσαρακοστό χιλιόμετρο και  η γιορτή ξεκινάει μαζί με τον πόνο των αθλητών που είναι τόσο εξαντλημένοι. Κάθε χαμόγελο που δέχεσαι από το απλό χειροκρότημα σου, σου δίνει τόση χαρά.  Η Σπάρτη φαίνεται  και ο Βασιλιάς Λεωνίδας περιμένει εκεί να νιώσει τη γαλήνη, τη χαρά, την αρμονία, την ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ των αθλητών που καταφτάνουν. Την ευδαιμονία των ανθρώπων που συμμετέχουν με κάθε τρόπο σε αυτή τη ιερή πορεία.

Οι αγκαλιές και τα φιλιά προσπαθούν να εκφράσουν αυτό που νιώθεις και έχεις βιώσει αυτές τις ώρες. Σεβασμός για μια  δοκιμασία σε μια διαδρομή θρύλο που για να σταθεί κάποιος στην εκκίνηση  θα πρέπει να έχει αναπτύξει αρμονικά τόσο τις σωματικές του όσο και τις πνευματικές του δεξιότητες. Συγκινητική  η παρουσία των αθλητών που εγκαταλείψανε στο τερματισμό καθώς και ξένων αθλητών που είχαν τερματίσει παλαιότερες χρονιές. Όσο για μένα σίγουρα μου γυάλισε το μάτι για συμμετοχή σε κάποια επόμενη διοργάνωση.

Υ.Γ.1 Αφιερωμένο στους φίλους μου Δημήτρη Κεχαγιόγλου, Απολλώνιο Γκόγκο, Μάριο Φούρναρη και Λουκά Πρατίλα

Υ.Γ. 2 Σίγουρα δεν είναι τυχαία ένας από τους πιο δύσκολους αγώνες στο κόσμο, συνιστώ σε όλους να μπορέσουν κάποια στιγμή να παρακολουθήσουν αυτό τον αγώνα.

*  Φράση του Δημήτρη Κεχαγιόγλου στο διακοσιοστό εικοστό χιλιόμετρο.

                                                                                                                                   

Γκέκας Στέλιος